R O Z U M I E M    T O

Kiedy tak myślę spokojnie -

rozumiem ludzkie skargi

rozumiem ich kłopoty

I chciałoby się każdemu

wpiąć skrzydła

wybudować pałace

urządzić piękne ogrody z basenami

Lecz zbyt cicho me myśli się toczą

a trzeba by błyskawic

i pereł gradowych

Wciąż skazany jestem na milczenie

Dokąd Panie?! Dokąd?!

Stwierdzam

że najsmutniejsi są jednak ludzie

Ale i ja czuję czasem brak duszy

I co wtedy zrobić?

Jestem bezbronny

Ale choć wszystko płaczem się zaczyna

i płaczem kończy

to jest coś, co zmusza do szczęścia

To nadzieja

która nigdy się nie wycofuje

z obietnic danych sercu

Jak dobrze żyć w nadziei

Dano nam życie na chwilkę

i na wieki i płakać za sobą dano

W imię ciemności wiary -

rozumiem to wszystko

W O D Y  M Ą D R O Ś C I

Szybko się rozkrzewiły wody Mądrości

i uczczona została prawica rozsądku

Dziś ssie mleczny horyzont pokoju

każdy kto twarz namaścił Miłością

Nie musi odtąd szukać umiłowanej duszy

by ukryć się w jej sercu

Objęci jesteśmy spiętrzoną nawałnicą

wszechmożliwości a utracona tęsknota

nabiera słodyczy gdziekolwiek jesteśmy

Dalej można wzrastać wewnątrz

opływając iskrami pieszczot

Świat szeptów wieczornych

rodzynek leśnych wzmacnia

uśmiechy pisane melodią

Lewica tkliwości pod nogami

prawica istotę całą obejmuje rozkoszą

I miłość nasza jest nasza a my jej

Nie oddzielone jest ciepło od Prawdy

Oparcia tutaj są ze złota

siedzenia wyścielone kwiatami

i aksamitem

Jak ukoronowana jest Miłość

Twoja Panie

jak słodka Twa Mądrość

P O W R O T Y

Gdy uczyłem się poznawać pieśni barw

przyleciał na skrzydłach podziw fioletowy

I spytałem jak oddzielić łzę od duszy radość od rozumu

Gdy wracałem do początku do szumu drzew

dziwiłem się dlaczego tajemniczy jest świat

Powracałem w dzieciństwo

by odczytać na szronie szyb 

rodzenie się moje

Przyszła myśl – może tam zaczął się

tajemniczy byt?

I tak potem z niewiedzy czując ciągłe pragnienie -

Szarpnął ból

Ciepło napotkało zimno

Zaczęły się tańce obłędu

Podskoczyły parasole plamistych nieprzyjemności

Cierpkość zasiadła na mrowisku

poparzonych skrupulatności

Niezrozumienie życia poplątało

szare komórki rodzinnego spokoju

Szalony pęd poznania urwał cierpliwość

strąciwszy ją w łzy skrzywionej wyobraźni

– szukałem nadal

Na wszystko czas był jeszcze

Dziś wróciłem do kołyski

Odgrzebałem modlące się kolana

poznałem sens cierpienia

za wytrwałość w tym obłędzie
Dostałem nagrodę ...

Twój uśmiech...

S Ł O W E M  D O T Y K A M

Słowem dotykam Twego Imienia

całym wnętrzem doświadczam

Twojego spojrzenia -

i wiem Panie że muszę

porzucić teoretyzowanie

abym mógł opowiadać

takie sensy jakie Ty

stworzyłeś dla mnie

Filozofią bytu zajmować się nie chcę

o archeologii pragnę zapomnieć

bo wiele w niej pułapek

i wrogów przez to sobie uczynię

Wiedza taka że Ty dajesz wszelką inwencję

w zupełności mi wystarczy

A jeśli Cię o coś poproszę – wyjaśnisz mi wszystko

Ty znasz wszelki wymiar

i zamiary wolności przewidujesz

Niech mi to będzie

za najlepsze wykształcenie

Panie ludzie głupcy –

wycofują się  sprzed

Twojego Najświętszego Oblicza

Oni ci wielcy próbują

wyczerpać możliwe poznanie!

Ruiny cywilizacji!!!

Czy bez Ciebie Panie

istnieje kultura 

prawdziwej wiedzy i miłości?

Kim Panie w takim razie

jesteś dla nich?

...jednak Miłością…

P A N I E...

Co znaczy nasz żywot codzienny?

Co znaczy życie

które się we mnie rozwija?

Co znaczą moje wytężone siły?

Co znaczą wszystkie wydarzenia?

Panie, boleść mego serca jest wielka!

Cóż znaczą przerwane ekstazy?

A cóż rozum i codzienne problemy?

Cóż znaczy życie i umieranie?

Cóż, Panie, oznacza moja ślepota

pośród tych tajemnic?

I choć mi ciężko i żal – chcę iść w nieznane

Może chciałbym iść z powrotem

a może tylko zatrzymać się

Słyszę głos: „Idź na głębiny”

Panie, co myśleć?!

Czuję jakbym stracił siebie -

nie wiedząc o tym

A jaki to płomień ogromny

którego nie sposób się z duszy pozbyć

Walczę ze swoim życiem nie

wiedząc, że go jednocześnie tworzę

Panie, rodzę się i jakby

ponownie umieram!

I cóż to jeszcze się we mnie stanie?

Jakież jeszcze drogi mam do pokonania?!

Dotyka mnie strach, widząc gdy widzę te przestrzenie

nadczłowieczych losów…

Z A P O M N I A Ł  C Z Ł O W I E K

O Najwyższy Panie -

Oceanie wiekuistego szczęścia!

Ty doskonale znasz ograniczoną

pozycję i rozumny niedosyt człowieka

i Ty, Panie, te zatrute wpływy

psychologicznych śmierci

pragniesz zamienić

na miłość i zbawienie

Ty najlepiej, Panie, znasz smutki

i problemy ludzkie a najczęściej

są nimi troski ...

a Ty chcesz tylko jednego...

Zapomniał człowiek o Tobie, Panie

jako o prawdziwym Źródle

życia i miłości

Cywilizowane emocje

powodują zastój w postępie duchowym

Inspiracje emocjonalne

inspiracje przedmiotami

materialnymi 

cenione bez odniesienia

do miłości niebiańskiej

powodują zmiany na gorsze

Uciekają Panie ludzie

w zaciszne miejsca lub w gmatwaninę

słów podświadomie pozbawiając

się Twojej świadomości

Ludzką głowę zajął wyłącznie

świat materialny

a zmysły pozbyły się czułej miłości

Sława - oto problem

współczesnych ludzi

Sława lecz bez Ciebie Panie!

Miłość...

Miłość...

Miłość…

N I E W I D Z I A L N A    N O W I N A

Stała się nowina bliska

Duch nasz dziecięcy

Zakwitły róże czerwone

Przestałem być obcy

Niewidzialna jasność złączyła mnie

z wiecznym dziełem

Jestem sobą i jakby każdą rzeczą z osobna

Prawo to spraw najwyższych

Prostoty zakłamać niepodobna

Niczym zapach pól i toń jezior 

bajecznych – radość ta niepojęta

Męka lat przeszłych

od urodzenia do dziś

wykuła znamię

co zwie się cierpliwość

Jak wczoraj, tak jutro -

tęsknoty i nadzieje spełnione

Ależ to cud, co radosne nowiny przynosi

co życie chyli ku głębinom

co myśli pieści i serce dotyka

Nowina ta wyłania ducha z wiru świata

A przecież niedawno tego nie znałem

Spływają niebieskie potęgi

Promienistym wybuchem pędzi uroda dni

Jak system Słoneczny

wiruje jasny uśmiech zmian..

O P Ó Ź N I E N I E   R O Z W O J U

Przypadło wielkie zadanie

ciałom zagłębionym

w rzeczywistości zwyczajnych

fizykalnych zjawisk

Lecz w rozpuszczalniku

złudzenia – rozpuszcza się

nawet najlepszy wysiłek

Najpierw zjawiska pociągają

potem przyciągają

subtelnie zaczynają władać

afirmując w nim zdobycze

współczesności

zasłaniając prawdę

że najskuteczniejsze

robi błędy

Ale ja się nie dam...

W I E C Z N A   P O D N I E T A

W kawiarni

w czasie nabożeństw

na plaży

o świcie i zachodzie –

na myśl wielką drżą ci ręce

wzruszają się ramiona

Oblicze twoje jaśnieje złotem

W takiej żyjesz świadomości

że starasz się nie rzucać cienia

Wszędzie tworzysz świetliste krajobrazy

a z dłoni twoich wypływa

marzenie i wdzięk

Nie ma podstaw

których byś nie zobaczył

Niechętne ujęcia

przemieniasz na ciągłą melodyjność

Nie ma miejsca

gdzie uczucie twoje by nie dotarło

gdzie linie łagodności by się nie ukazały

Na dnie własnych skrzydeł

jesteś szczęściem

Nie ma już pustki przeciw tobie

nic nie milczy gdziekolwiek jesteś

Czy w kawiarni

w czasie nabożeństw

czy na plaży

Ż Y C I E  A  L I C Z B A

W miłości wciąż to samo rośnie –

radość i cierpienie

To tak jak wielkie "coś" w matematyce

co się mnoży dzieli

dodaje i odejmuje

Życie niczym liczby rosnące

potęgujące się i co dnia buchające

innym równaniem

A czasem jest rozpacz –

matematyczna bezcelowość

Dzisiaj Ciebie widziałem –

jutro już nie jestem pewny

Oto liczby cierpiące minuty wystygłe

Serca podobne ułamkom i pierwiastkom

lecz z innym uczuciem poznawane

inną myślą mnożone

innym wrażeniem sumowane

Jest dobro i jest zło

Potencjał obu ogromny

Skutki działania odmienne jednak

Zamknięty świat w liczbach

zamknięty w pojęciach

związany prawem które ogranicza wolność

Oto świat liczb –  świat ducha i materii

Oto ułamki zaświata i cyfry ziemi –

twarde jak beznadziejna przepaść

Radość i cierpienie - czas paradoksów

i dojrzewania

Czas przeliczania

i czas poezji ducha

N I E   M A   E K S K O M U N I K

Panie w Twojej miłości

nie ma ekskomunik

Twoim przymiotem jest dobroć

przebaczenie miłosierdzie

Jeśli wymyślono ekskomuniki

to były one wytworem

ludzkich fantazji

lub złego rozumienia życia

Człowiek sam z siebie

nie umie przebaczyć

a skuteczne ukaranie kogoś

jest potężną bronią obronną

przed napływem prawdziwej wiedzy

Przebaczenie jest sprawą

boską duchową

Do tego potrzebna jest wiara a nie prawo

Miłosierdzie pochodzi

z Mądrości Boskiej

z samego Centrum Światłości

A ci którzy nie potrafią

przebaczać wdają się w niezdrowe

polemiki i nigdy nie mają nad sobą

prawdziwej Światłości

Ich ludzka wiedza nie broni

prawdy ale własnych przekonań

i doświadczeń

To nie jest ani demokracja

ani sprawiedliwość

ani miłość

I D Z I E M Y  W   N O W E   D O Z N A N I A

Jak szept powietrza –

mówisz głosem lirycznym

Rozciągasz teksty w dni roku następnego

Wybiegasz myślą

do szczytu swego układu

Oto wzrok

nie dający ci spokoju

Oto przyszłość

która cię weseli

Każdej minucie przypisujesz

słowa najlepsze

słowa wywalczone błaganiem – słowa ukochane

W każdej chwili

spodziewasz się dźwięku nadziei

Tak cicho jak możesz –

drżysz od nadmiaru przeżyć radosnych

Marzenia

rozpalają twoją duszę

i wysoko czujesz się dźwignięty

gdzie kieruje cię stary zegar życia

Dzień otworzył swe bramy –

wchodzimy w niebo pod sztandarem

światłych przygód miłości

To co mi dajesz

jest splecionym strumieniem

granic bytu 

w śpiewie wszechczasu

kochania

P O C H O D N I A   R A D O Ś C I

Kiedyś harmonia

była grzecznością

nastrojów szczęśliwych

i struktury śmierci

nie istniały –

raz na zawsze było przyjemnie

a zbliżenia miały

błogie chwile

Wierzę spokojnie

udając się w przeobrażenia

myśli i świata

Wierzę w wieczną błogość

Kocham postać

zharmonizowanej miłości –

kocham ją głęboko

w eterze nieskończoności

i wiem że powraca

samoświadomość

bez względu

na pojęcia

bo miłość

pokonuje

siebie

ZDRADA

Zawstydziły się chmury

przygasło słońce

wylały się morza

nabrzmiały żyły smutku

połamały się skały

zastygły atomy

roztopiły się szyby

napęczniały uczucia niepokoju

wysunęły się ciężkie myśli

wytrysło źródło zwątpień –

pękło słowo - ktoś zdradził

Cóż za widok!

Jedno słowo zdrady

i całe serce poszło za nim

Można było inaczej –

spożyć święty chleb

A teraz został tylko wyschnięty kamień

Czy dostrzegasz błąd?

Swój błąd?

Ten wymieszany popiół

nie był przeznaczony

dla ciebie

B E Z   P Y T A Ń   I   O D P O W I E D Z I

Znów ten temat...

Pochwyciła mnie cisza przez wiele dni

Toczy się godzina

w której żadne nie padło pytanie

żaden promień zwierzenia nie

wydobył się z duszy

Dlaczego milczy moje wnętrze?

Dlaczego serce nie rodzi żadnych pytań?

Nie czuję wyzwolenia!

Przeciwnie –  cierpienie

pogłębia moje rany

Cóż się to we mnie skupiło?

Panie nie mam odwagi pytać nawet –

nie śmiem

Nie znam ja swoich wyroków

Nie daje mi się poznać przyszłość

Pulsują niepewne tętnice

Dochodzi jednak do mnie głos

który jest jakby poza

granicą słowa

Nie wiem jednak co to jest

W głosie tym przyszłość i przeszłość

zawarta

Ale czyż odkryję te tajemnice ogromne?

Panie...

Choć dosięgło ust moich milczenie

To ty Panie mnie znasz

i czytasz wszystko w sercu...

N I E P O T R Z E B N Y   L Ę K

A po cóż mi ten lęk

przez który

chodzę o kulach?

Wierzę w dobrą nadzieję

więc ufam nie pustym rozwiązaniom

W każdej komórce jest ból

ale więcej radości

jest tam gdzie widzę

Twój ton wszechmiłości

Będę Cię kochał zawsze

w muzycznych strofach

życia

N I E Ś M I E R T E L N O Ś Ć

Ukryłeś Panie w człowieku

„centrum” które jest

absolutnie niezależne

od niczego

Z Twojej woli jest samoistne

i żyje bez względu na warunki

i okoliczności w jakich się znajduje

Nie jest ono zależne

ani od nauki

ani od ludzkich pragnień

czy oczekiwań

nie jest zależne od niczyjej

przebiegłości

Nie ma na nie wpływu

ani radość

ani cierpienie

ani żadna mądrość ludzka

ani mowa

ani świadomość

ani ciało ładne czy brzydkie

Panie to „centrum”

które nam darowałeś nosi nazwę –

Duch nieśmiertelny...

Przeznaczony

do wiecznej rozkoszy w Niebie

Obym tam już był...

D A L E J   N IŻ   Z I E M I A

Odczuwasz nieustannie

że po ziemi już nie chodzisz

że świat dla ciebie jest daleki

że ponad ludzkie uleciałeśtroski

Urosły ci skrzydła piękne

białe jak śnieg

że Anieli poznają cię z daleka

Duch twój czysty uśmiechnięty

jednakże granicom czasupodległy –

tym doświadczony

To już poza mną...

Została tylko

przyjemność…

T Y   B Ą D Ź 

Ty bądź moją mocą

Ty bądź moim istnieniem

Ty bądź moją miłością

Ty bądź moim wypełnieniem

Ty bądź moim męstwem

Ty bądź moją odwagą

Ty bądź moją siłą

Ty bądź moim pocieszeniem

Ty bądź moją rozkoszą

Ty bądź moją wieczną radością

Ty bądź moim wiecznym życiem

Ty bądź moim pięknem

Ty bądź moją prawdą

Ty bądź moją sprawiedliwością

Ty bądź moim rozumieniem

Ty bądź moją świadomością

Ty bądź moją pokorą

Ty bądź moim uniżeniem

Ty bądź moim zatraceniem

Ty bądź moim unicestwieniem

Ty bądź moją duszą

Ty bądź moim uwielbieniem

Ty bądź moją chwałą

Ty bądź moim wszystkim

W I Z J A

W tej wizji żyjemy 

co przestaje martwić

której nadzieja konstruuje

olbrzymie przestrzenie dobrego bytu

Zauważyć będzie można spoczynek gwiazd

i wytchnienie wszelkiego nerwu

Słowem będzie to szczęście

Korzeniem tego źródła –  sprawiedliwość

Oto na pustyni wytrysną te źródła

zazielenią się stepy

i wyrosną rozłożyste drzewa

A brat słońce uśmiechnie się

i wymierzy w to miejsce swe

szczególne błogosławieństwo

Każdy kontynent popatrzy

w ten jasny strumień

Ale tymczasem podpalony ląd

zionie strachem przed eksplozją

Rzeki zatrute i serca zatrute

Czyż nie pora na nowy horyzont

Oto kierunek co przez mroki

prowadzi i zgliszcza

Miłość nie opuści swych wybranych

gdyż wpatrzony jestem w źrenice

Twoje Panie...

O D C Z U C I E   W I E D Z Y

Jak pierścień na palcu

błyszczą porównań uczucie

Znajduje powodzenie

siłę dla celów

Wystarczy usiąść spokojnie

prosto bez zaszczytów

i odznaczeń i wchłaniać

energię nieomylną

do głębi w siebie tam gdzie

prawo przestaje być prawem

gdzie ból przestaje być bólem

a umysł zamienia się w lotność

serce w pieśń

Jeśli ktoś przewidział to

wcześniej niż spotka go śmierć

oznacza niebo...

ODBICIE

Jak zwierciadło chłonie

odbicie podobnie w dniu radości serca

uśmiech jedyny i święty

wchodzi w podnóżek

otwartej chwały duszy

Akty życia opiewają wtedy głosem

słodkim niesfałszowane światło Boże

Wzrokiem wodzi po wszystkich

ogniskach i oto zbliża się na chwilę

kiedy nadmierne przychodzi widzenie

do Istoty której jest jej dosłowną częścią

I wydaje się na to zachwycenie

że głos jej z miłości ochrypł

zamilkł aby dosłuchać

jasności tej do końca

Kim jest ta Istota co wyłania się

pośród słupów światła jak ciepło snu

na jawę w kształtach szczęśliwych?

Ani się oprzeć ani odepchnąć

wszystko przez nią widać

A serce czaruje jednym łagodnym

spojrzeniem

I chłonie w siebie jak zwierciadło

postacie pokryte blaskiem

W R A C A J Ą C A  R A D O Ś Ć

O! Ta wracająca radość

którą los planem ubrał –

znów jest znów się błyszczy

Otrząsnął się smutek zwodniczy

i przyszła chwila ukojenia

Młode zmiłowania proste

jak świeży chleb wchodzą

w istotę czynnością nadanego

im imienia że aż z tej radości

pękasz w szwach

Z całego twojego domu

który trzymasz w dłoniach

spływają spotkania jak krople

w morze i lekkimi krokami

w ciszy pieśni dokonujesz

przypływu wspaniałych rozkoszy

Przymierzasz co chwilę nową suknię

zamieniając podarowaną miłość

w gesty i słowa

szeptane cichutko

do ucha

O D C Z U C I A

Was których nigdy nie zapomnę

pozdrowienia upojone pieśnią miłosną

usta pełne błękitu - delikatne od natchnień

uśmiechu pieszczotą rozumny za darmo

wzroku delikatny jak letnie

zjawisko –  nigdy o was nie zapomnę

Użyczacie mi wiecznych oddechów

świeżych niczym poranny kwiat

Jak się mam odwdzięczyć?

Czym odpłacić?

Wiem że w tej szybkości jutrzenki

wszystko wydarzyć się może –

szaleństwo krajobrazów

całowanych wytchnieniem

w których wonie

odsłaniają swoją radość

Czym się mam odwdzięczyć?

Zatańcz muzyko tupotem

zatańcz smakiem dojrzewania

ciepłem słodyczy

Niech znajdzie upust

wdzięczność moja

Niech się wyprostują

przygniecione trawniki...

Piękny jest świat –  piękny...

Nie wiem co drży we mnie bardziej

czy wdzięczność czy uwielbienie

czy uśmiechy ilustrowane marzeniem

Nigdy tego nie zapomnę...

D U S Z O   C Z Y S T A

Duszo czysta

która osiągnęłaś profil

wzniesień doskonałych

Duszo która 

przekształciłaś

strome grzechy

w łagodne zbocza

usiane kwiatami cnót -

bądź coraz młodszą i piękniejszą

bądź pełna cech wrażliwych

i nasycaj wszechświat poziomem

niezależności

Trafiaj na spoistość miłości

Duszo czysta

oczyszczaj grunt działalności

niedoświadczonych

rzetelnością

Wyróżniaj bieg górny

środkowy i dolny

dla tych co się błąkają

i nauczaj ich Oświecenia

Naucz słabych chodzić prosto

by nie odkształciły się ich

pierwotne kształty i nie wpadli w

przepaść ciemności

w jakiej sama byłaś

N I E Z M Ą C O N A  U W A G A

Nagroda ustnie skierowana

na odległość

czyni ciebie

uczuciem barwnej nadziei

Wszystkie wysiłki osiągają

swój cel

Trzeba w to poetycznie wierzyć

Któż zrozumie rzeczy nowe –

jest w tym nuta geniusza

To wewnętrzna czystość

niezwyczajna prawda

objawienie

Kierujesz często uwagę

na rzeczywistość

i czujesz że jedynym twoim

nauczycielem jest miłość

Nie szukasz jej jako tylko

abstrakcji lecz dobra

Stopień twojej serdecznej uwagi

sieje miłości

niewymownie

W C I E L E N I A

Co było potężne

cięższe niż wysiłek samego sobie

zawisło w tajemniczej ozdobie

człowieczego chaosu

Dalej od słusznych uzasadnień

rozprzestrzenia się ludzka

energia przeciwnych wszechświatów

niczym zwycięstwo Hostii

Kołysze się nad jeziorami marzeń

głód władania jednością

wcielonego chleba i wina

Dotykam gołej ręki zatopionej w nadziei –

czuję bezmiar zlokalizowanych

dźwięków argumentacji

mówiących o miłosnych kryształach uczuć

w przyjaźniach światów...

W I Ę C E J   P O K O R Y

Pokora w upadkach

Gdy upadniesz wzywaj Boga

aby pomógł ci wyrwać się 

z ciemności

Nie rozpaczaj –  to pycha!

Niech cię upadek nie niepokoi

Owszem gardź złem które popełniłeś

Bóg chce abyś porzucał zło

a nie gnębił się nim

Rozjątrzanie przynosi szkodę

Musisz się ćwiczyć w pokorze

Pokora leczy wady

wyrabia cnotę

Jeśli się upokorzysz –

Bóg sam zwróci się

do ciebie 

ze słowem pocieszenia

Odwagi w pokorze!

I kochaj...

Bez granic...

W I E D Z A    P R A G N I E Ń

Maksymalna nadzieja opowiada

rzeczy optymistyczne –

zgodne z integralnością

zdrowego postępu

Działanie w kierunku

wyrazistości cyklicznych

zachwyceń nad uspokajającą

atmosferą dobra –

jest gwarancją optymalnych pragnień

które nie przekraczają progu

równowagi napięć

Na ścianie nieokreślonych ściśle

koncepcji wyłania się

jakże znany temat nadziei

Na innej wierze rozstrzygnięć

wyłaniają się naładowane pytania

permanentnym pesymizmem

Czym jest usunięcie nadziei?

I związek ze zdarzeniami czym?

A skąd przyczyny zmniejszania

liczebności opanowań charakteru?

Wymiar ten to nie narodziny

schyłkowych reguł i nie

włóczęgostwo dialogów

o spornych szczegółach

nie subiektywizm definicji

ale świat sposobów poznawania

prawdziwego

oblicza bytu

N A J O G Ó L N I E J   T O   M I Ł O Ś Ć

Badawcze

tomy szczęścia

ukryte w tajemniczej

manifestacji ducha

czekają na mnie

z różnorodnością celu

O gdyby tak wykorzystać

wszystkie moce dla szczęścia –

byłoby cudownie

Ale któż ma taki intelekt?

Kto z nas jest tak wolny?

Tak zapominający krzywdy?

Któż z nas

ma serce jak wszechświat?

Któż z nas jest dobry?

i posiada syntezę miłości?

Nam po głowie latają tylko atomy

i w niewpatrzone jest nasze oko

A miłość? 

Gdzie Ona?

W  P R A W D Z I W Y C H   T R O S K A C H

Dobra twarz

pocieszającej ekstazy

powoduje potrzebne

możliwości zaspokojenia

Z płaszczyzn skurczonych

warunków przywiązania

kształtuje się morze materialnego

postępu który jest konieczny

do zrozumienia wrażliwości

Rozsiewana siła obecności

w tożsamościach nieskończonego

pierwiastka odgrywa

rolę nieustannych inicjatyw

ostatecznego wyzwolenia

się dobra

Wdychanie powietrza komfortu

uroczystych ramion

rzeczywistości w lojalnych

rozkazach ogólnych rozwiązań potęgujących

się rzeczy gdzie symbol

urasta w atrybut bóstwa –

umartwia podstawy niewiernych

zespołów materialnego raju

Wymagania poszukiwań

błędów scalonych

są niespełnione

dopóki aparat rozpaczy

nie zostanie pochłonięty

humanizmem życia

W   P R Z Y M I E R Z U  M O Ż L I W OŚ C I 

Na skrzydłach ochoty

bez szumu egoizmu

w rzekach zwyczajnych poruszeń

można przemierzyć drogę szybciej

niż znaczenie hipotez

W praktyce przejawia się to

rozrachunkiem negacji i potwierdzeń

intuicji umysłu

Zagadki ewolucji różnią się

naukowymi paradoksami

gdzie najściślej strzeżona

jest empiria

Ambicje kopiują się

w różnych akcentach demaskując

niepokoje światopoglądowe

zwłaszcza u tak zwanych

wykształconych

Niewyczerpane ciepło

odwiecznej mądrości

wciąż proponuje eseje miłości

W C I Ą Ż  N I E R O Z P O Z N A N E

Oprócz nieznanych zalet

aspiracji i zamierzeń

norm idealnych rzeczywistości –

istnieją elektrody

transmisji metafizycznych

stosunku smutku do abstrakcji

wiedzy do filozoficznych snów

struktur dynamiki

do parametrów dialektyki

Istnieją wyeliminowania definicji

Przykładową zależnością –

prawda sama w sobie

Nawet odbicia w lustrze

dopasowane są do przemijalności

To pozwala przypuszczać

ile trzeba energii

aby zrozumieć korzystne cechy

nieucharakteryzowanych teorii

wyjawień przyczyn i skutku

Z A S A D N I C Z A  P R Z Y C Z Y N A

Panie tylko Ty wyłącznie jesteś źródłem

wszelkiej mocy

Ty jesteś pierwotną siłą sił

Ty nadajesz swoją wolą w całym kosmosie

wibracje miłości na różnych płaszczyznach

i sferach ich przejawu

Panie tylko Ty jesteś Absolutną Prawdą

która nadaje wolność

wszelkiej żywej istocie

Ty jesteś ostatecznie niezachwianą

przyczyną każdego uzdrowienia

każdego cudu na Ziemi

Panie nie znajdzie się w całym

wszechświecie tak wolnej istoty jak Ciebie

Nikt też poza Tobą nie może przypisać

sobie przyczyny własnego życia

Nikt taki nie istnieje

Wszelka moc ludzka jest 

ze względu tylko

na Ciebie Panie

I nie ma ani jednej przyczyny we wszechświecie

która nie byłaby dotknięta Twoją

władzą i potęgą

Każde jedno zdarzenie jest Ci Panie znane

Ale dlaczego Ty nie ingerujesz dla nas widzialnie?

Wiedzą to tylko mistycy

N I E O B E C N A  N I E Z D O L N O Ś Ć

Początek galaktyk myśli

myśli niemiłych

Narzucony bieg życia wkracza

we wszystkie fazy rozwojowe

wchodząc aż do aktów

przytomnej wieczności

Z góry przewidywane skutki

modelują przystosowanie się

do wszystkich warunków niewygody

likwidując tym poczucie

odpowiedzialności

ściągając ludzkie serca na mielizny

teoretyzowania

Wyczerpane niewiedzą głowy

garną się do poziomów

zniszczalnego piękna

i nikt już nie chce słyszeć

o wszechczasie

życia wiecznego

Ale ja chcę…

(Hymn Dedykuję Bratu Ludwikowi na Jego Imieniny

Obchodzi je 25 sierpnia)

NA IMIENINY BRATA LUDWIKA

To On cały pokryty energiami

To On ładunkiem pokory

To On we wszechświat wpatrzony

To On najlepszym określeniem

To On konsekwentnym przykładem

To On płomieniem myśli

To On gwiazdą uśmiechu

To On wspaniałym szkicem cierpliwości

To On obrazem świętych

To On mieszkaniem stroskanych

To On dłonią gorącą

To On wzniosłym nieutrudzeniem

To On między filozofią a dogmatem

To On klęczącym duchem

To On wewnętrznym przyjacielem

To On absolutną tolerancją

To On pierwiastkiem szukanym

To On miłością Bożą

W C I E L E N I A

Co było potężne

cięższe niż wysiłek samego sobie

zawisło w tajemniczej ozdobie

człowieczego chaosu

Dalej od słusznych uzasadnień

rozprzestrzenia się ludzka

energia przeciwnych wszechświatów

niczym zwycięstwo HOSTII

Kołysze się nad jeziorami marzeń

głód władania jednością

wcielonego chleba i wina

Dotykam gołej ręki zatopionej w nadziei –

czuję bezmiar zlokalizowanych

dźwięków argumentacji

mówiących o miłosnych kryształach uczuć

w przyjaźniach światów...

P R Z E S T A R Z A Ł E   N A R Z U C E N I A

Nakładem zmarłych moralności

próbuje się wymóc

na obecnej kliszy życia

zastarzałe akompaniamenty

dawnych kierunków myślenia

Przedawnione traktaty

gorliwe w niewiedzy –

podlegają na szczęście

słusznym inkwizycjom

Decydującym rozstrzygnięciem

postępowej inspiracji

jest zrozumienie

formacji Nieba

wciąż rozwijanej poprzez

mistyczne doznania

Drobne epizody w życiu

nie są ważne –

ważny jest endoskop intencji

którym wgląda się w głąb serca

aby dostrzec tam doniosłe

informacje o doznaniach Boga

Lecz komu się to uda?

Kto dozna tej

transcendentalnej myśli?

Kto odejdzie od biedy

nieudanej teologii?

od posępnej filozofii?

A pójdzie za twarzą

szczęśliwego zjednoczenia?

W  Z A L E Ż N O Ś C I  O D   P R Z E Ż Y Ć

Podejście do rzeczywistości

jest wielorakie – w zależności

od przeżyć i dojrzałości

osoby ludzkiej

Najczęściej Panie ludzie

podejmują decyzje pod wpływem afektu

To jest ogólna słabość

Inni zupełnie izolują się

chowają swoje przeżycia

i brak im odwagi w podejmowaniu

jakichkolwiek decyzji

Inni mając władzę

próbują swoje odczucia umieszczać

w zapisanej postaci praw

znaków ostrzegawczych

aby wywrzeć na innych wpływ

Różne są osoby i podejścia

do rzeczywistości

Panie znamienna jest płaszczyzna

przywłaszczania sobie niejako

organizowania okoliczności

sprzyjających by ponad wszystko

wyjść na swoje

O czym to świadczy?

Czy nie o egoizmie?

Możemy być pewni że egoista

w pierwszych momentach swoich powodzeń

odczuwał będzie pewną radość

ale za niedługo czas dostarczy mu

straszliwych wstrząsów

z powodu braku szczerej miłości

W I E D Z A  Z  M I Ł O Ś C I Ą

Panie mamy pełną świadomość

jaka jest mistrzowska broń

przeciwko wszelkiemu złu

jest nią oczywiście wiedza zespolona

z miłością

Wiemy też Panie że jedynie prawdę

można zrealizować we wierze w Ciebie

w służbie Twojej Miłości

Tej służbie towarzyszy wiedza

radość przyjemność

i brak przywiązania do materialnej

egzystencji

Przez słowa zdobywa się wiarę

we wiedzę o Tobie Panie

A potem to już prowadzenie

wiecznych dzieł

Dzięki prawidłowemu słuchaniu

dociekliwa dusza może

zrealizować swój cel

To prawda że miłość wszystkiemu

wierzy

Ale miłość przede wszystkim

wierzy dobru...

Ż Y J E  C Z Ł O W I E K

No cóż żyje człowiek Panie

i komu ma służyć za wzór

do naśladowania?

Panie dlaczego zwierzę

zagryza zwierze?

Dlaczego człowiek

zabija człowieka?!

Wiemy że natura jest bardzo

okrutna i najcięższe wykroczenia

są jej rezultatem

Natura zła w łonie ludzkości

Panie najważniejszą rolę

odgrywa tutaj świadomość

Jeżeli ona pozbawiona będzie miłości

w porównaniu podobna stanie się

do żarłocznego wilka

który nie zdaje sobie sprawy z tego

co jest godne a skutecznie myśli

o własnym głodzie

Człowiek utraciwszy miłość

opracowuje systemy niszczące

dobro innych po to by zadowolić

swoje niecne pożądania

Panie nie wielka więc różnica

pomiędzy człowiekiem

a wilkiem

Chyba że wilka oświeci

i pocznie gorąco kochać...

Wtedy i ja pokocham…

W I E D Z A  Z  M I Ł O Ś C I Ą

Panie mamy pełną świadomość

jaka jest mistrzowska broń

przeciwko wszelkiemu złu

jest nią oczywiście wiedza zespolona

z miłością

Wiemy też Panie że jedynie prawdę

można zrealizować we wierze w Ciebie

w służbie Twojej Miłości

Tej służbie towarzyszy wiedza

radość przyjemność

i brak przywiązania do materialnej

egzystencji

Przez słowa zdobywa się wiarę

we wiedzę o Tobie Panie

A potem to już prowadzenie

wiecznych dzieł

Dzięki prawidłowemu słuchaniu

dociekliwa dusza może

zrealizować swój cel

To prawda że miłość wszystkiemu

wierzy

Ale miłość przede wszystkim

wierzy dobru…

S K Ą D   I   D O K Ą D ?

Dokąd pędzi ruch?

Jak rozwija się uczucie?

Czym jest mała i duża nadzieja?

Na czym polega błąd?

Czym jest groźba rozczarowań?

Kto wyznacza łańcuchy wiedzy?

Na jakich zakrętach życia

jest zapisana prawda?

Oto niepokój jaki sobie

z trudem zadaję

Ty jednak jesteś

blisko…

N A  J A W I E  I  W  Ś N I E

Ach te noce mego żywota

Na jawie i w snach mi się ukazujesz

Duch się we mnie miota

W melodiach i barwach nasze

twarze

Od nowa wszystko rozpoczęte

jakby w przededniu nowych wcieleń

Jużem znał radosne wyrocznie

A ziemię w płomieniach

postawić nam dano

Archanioł Gabriel spojrzał –

kazał zerwać śmierci obroże

Ach te słowa mocarne!

Te noce nieprzespane!

Czy zdołam wyrazić to językiem?

Myślę o grobie

i o kwiatach kwitnących

złotem

O gajach i rzekach

liniach żywota

o ścieżkach dalekich i bliskich

o ogrodach niebem otwartych

Ach te noce mego żywota!

Przyszły promienie

których szukałem

A słowa te w głębinie serca

odziałem i spełnia

się ma tęsknota

C H W I L E    E W O L U C J I

Interpretacje teorii

niezjawiskowego ekranu duszy –

znaczy ujrzeć dowód włókna bytu

Przejawia się w procesie

dokładnego przesuwania akcentów

twórcza boskość

gdzie naukowe sensy

zawsze są zagadką

czynnościowych cykli

współżycia nauki

z tajemnicą

System postępu fantastyki

według rozkazów myśli

jest ogromną

nieograniczoną

wartością idei

rozciągającej się nieustannie

„maszyny ewolucji”

Ku niebu...

D O B R E   S Ł O W O

Tyle słów

Jak Zmartwychwstanie miłe słowo

Gdy je wypowiadasz

w sercu rozkwita szczęście i

jakbym muzyką był przesiąknięty

Słysząc je – niczym w altance

mogę przy nich wypoczywać

wśród bystrych wodospadów zażywać

kąpieli orzeźwiających

Dobre słowo –

jak róża bez kolców

jak noc wolności

jak klejnot na szyi

jak czarodziejska laska

jak ster u statku

Tyle słów na świecie

a tak mało wyrażane dobro i otucha

Dlaczego są one tak ciche?!

Dlaczego są one tak niemodne

Niemrawe!

Nieruchliwe!

Zapytaj czy dokona się rozkwit

świadomości subtelnej

bez utulenia się w święte

słowa miłości?

D U S Z A   O F I A R N A

Panie zaprzeć samego siebie

i nieść trud codziennego życia

nie jest tak całkiem łatwo

zwłaszcza wtedy kiedy spotykają nas

niesłuszne oskarżenia

A jeszcze trudniej jest wtedy

kiedy to my sami dajemy powód

własnymi niedoskonałościami

Ile w nas jest egoizmu

zazdrości nieufności względem innych

Więcej w nas przywiązania

do własnych rzeczy

niż do najmniejszego choćby postępu

w miłości

Ile w nas nieopanowania

Panie jak mało w nas uczucia

wytrwałości i elegancji

jak mało ducha dobroci

Za mało w nas jest służby

a nazbyt dużo własnych kłopotów

i zmartwień

za mało miłości…

W Y M Ó G   M I Ł O Ś C I

Miłować to wielka praca

rozkosz i cierpienie

W zasadzie jeden masz wybór –

żyć na Ziemi miłością

Inaczej trudno będzie zobaczyć

wiosnę radości

W chłodzie smutku

można zesztywnieć na śmierć

Bez miłości którędy pójdziesz i dokąd?

Komu się przyda Twoje piękno?

Nie miłować –  smutek i samotność

Miłować –  wesele i radość

Więc jeden masz wybór

inaczej śmierć blada i ogień

W miłości jest rozkosz

Prawda Najwyższa

dobre słowo i przyjaźń...

Bez miłości zostaniesz w końcu

rozwianym szaleńcem

W   S Ł A B O Ś C I    D O S K ON A Ł O Ś Ć

Panie kto poznał Ciebie

poprzez wiarę

poznał jednocześnie swoje ograniczone

możliwości i niepewną

pozycję w tym materialnym

świecie

Panie i dzięki tej właśnie

głębokiej świadomości

istota ludzka stara się

twórczo i postępowo

podnieść swoje życie na wyższy

stopień doskonałości

Nie ulega wątpliwości

że jeśli człowiek mówi

o próbie doskonalenia się

niezaprzeczalnie jest pewne

że tej doskonałości potrzebuje

D O B R A   W O L N O Ś Ć

Na dobre i tylko na dobre

przeznaczona jest wolność

Możliwością autentyczną

sumą piękna co

nie wpada w nieszczęścia –

jej główny walor

Czy miłość może być zimną jak lód?

Któż pojmie dialog

pomiędzy pięknem a wolnością?

W zrozumieniu tego łzy mogą

się przydać

Nakarm prawdę wolnością!

Nakarm wolność prawdą!

Potrafisz...

T R W A Ć  W  M I Ł O Ś C I

Upodobniliśmy się do Miłości

do której miliardy wyciąga się rąk

Starość przyjmuje nas w postaci

młodej mądrości i daje zrozumienie

jaki impuls budzi w nas

od lat radość szczęśliwą

Ile iskier buchnęło

ile zawrzało uczuć

ile buntu i zawodu się zrodziło

A jednak silniejszy jest Ten

który losom wyznaczył

dobre i przyjazne rozmowy

Dialog ten mocniejszy jest

nad smutek i przygnębienie

Pan jest zawsze nadzieją -

leci dalej w nasze pragnienia

niż zdołamy sobie to uświadomić

Cóż z tego

że serce spala się na popiół –

jeśli miłość trwa?

Cóż może nas odłączyć od Miłości?

Ucisk? Strapienia? Lęk?

Prześladowania?

Od miłości nic nie zdoła nas odłączyć

ani śmierć

ani życie

ani Aniołowie

ani Zwierzchności

ani Panowania

M U R

Stoisz w nieznanym miejscu

Przed tobą mur wysoki

otoczony kolcami

Spinasz się na niego

jak filozof

Czujesz jak kolce uwierają

Krwawią ci dłonie poraniłeś żyły

Chciałbyś wyciągnąć ręce

poza śmierć

lecz niestałość nie spełniła

twego zamiaru

Jak pokonać ten mur?

Zastanawiasz się głęboko

Pełen pomyłek nie wierzysz

że potrzebna jest Ci wiara

Poraniony tęsknisz za uśmiechem

za prostotą

Zastanów się skoro odnosisz porażki

czy koniecznie musisz

pokonać ów mur?

Wystarczyłaby Ci wiara

Przecież nie wszystko co wzniosłe

związane jest z wiedzą

Zostaw tę ścianę!

Skieruj swe siły w inną stronę

Czy Bóg niczego

nie obiecał prostym?

B A D A W C Z E  M Y Ś L I

Kto badawczo

wnikliwie i prawidłowo

widzi rzeczywistość

i przewiduje skutki złego oraz

skutecznie rozwija

genezę swego

udoskonalenia Panie

ten rękami oczami

i sercem rozumiał będzie

rolę przeznaczenia

a światło poznania

owieje go szczególnie

bogatym duchem miłości

i wszelkiego bogactwa

Z pewnością Panie

cena wielkich produkcji

kusi lecz Twój

wspaniały klasycyzm

królewskich wojaży

w uprzejmościach miłości

jest zupełnie inną

kulturą postępowania

Próby racjonalnych

ambicji nie mają

miejsca Panie

w Twoim Państwie

U Ciebie...

się tylko kocha...

cały czas...

bez wytchnienia...

w słodkiej wieczności

N I E   D A J   Z G I N Ą Ć

Ciszy mi potrzeba

i dobroci prostej jak

matczyne dłonie

Czyż wdzięczność i miłość

nie są tym samym?

Przecież ku Tobie wszystko zmierza

Nie pozwól mi Panie zginąć

w moich ograniczeniach

Przed sobą mam jeszcze wiele dni

trudnej walki

Dlatego że dałeś mi 

nieśmiertelność

nie pozwól mi zginąć

nie daj mnie Panie

złapać w sidła!

W C I E L E N I A

Co było potężne

cięższe niż wysiłek samego sobie

zawisło w tajemniczej ozdobie

człowieczego chaosu

Dalej od słusznych uzasadnień

rozprzestrzenia się ludzka

energia przeciwnych wszechświatów

niczym zwycięstwo HOSTII

Kołysze się nad jeziorami marzeń

głód władania jednością

wcielonego chleba i wina

Dotykam gołej ręki zatopionej w nadziei –

czuję bezmiar zlokalizowanych

dźwięków argumentacji

mówiących o miłosnych kryształach uczuć

w przyjaźniach światów...

A co poza tym?

Któż jak Bóg!

U K R Y T Y   D U C H

Duch Twój ukrył się w gąszczu zieleni

Roznosi się nad falami jezior

Istotą swą dosięgasz wszechrzeczy

Każdym spojrzeniem oglądasz

gwiazd tysiące

Ogień powietrze

ziemia atomy pierwotne

wszelkie piękno i żywota okrucieństwo

rzeczy foremne i bezforemne –

pojmujesz

płyniesz

jesteś

Duch twój oczyszczony

łapie strumienie prawdziwej Miłości

Szczęście i wieczność twoja

Czas ziemskiej wędrówki

przysłonił jasność widzenia

Materie niepierwotne

wnoszę tyle zniechęcenia

Ale duchem wiesz

sercem bierzesz

skarbów nadziemskich miliony

tak że duch twój przepełniony

Niejedno gorzkie słowo trawiłeś

i cienie tego co skażone

Służyłeś już trudnemu życiu

Duch twój ukrył się

w gąszczu zieleni

Tajemne to obszary

wielkie…

L I S T E K

Oto dzień pogodny

słoneczny

kiedy otrzymuję

od Ciebie listek nadziei

Wierzyłem z całą siłą

że wytryśnie to źródło

z porannego szumu

Umykają uczucia jedno po drugim

w każdej rzeczy odbijasz się

jak w lustrze

Biegnę na spotkanie

Szkoda że nie można tak stale

Już rzucam spojrzenie na źródło -

słyszę jak pięknie śpiewasz

Wśród czaru prostoty

delikatnie jak piórko chwytasz

mnie za dłoń i rozpalasz moje serce

Porywasz

w nieznane wąwozy doliny

nad jeziora gorące

Oto dzień słoneczny pogodny

kiedy otrzymuję od Ciebie

listek nadziei

T W O J A   W I E R N O Ś Ć

Siedzę tak i myślę

a w środku swego wnętrza

czuję płomień jak gdyby

Słońcu wyrwany

To ogrom Twoich niebieskich Źrenic

Czuję jak patrzysz i przenikasz

do głębi pokłady mojej duszy –

czuję jak panujesz

Utkwiłeś swój wzrok

w moim wnętrzu

i wspierasz go niewzruszenie

Pytam: dlaczego nie odpoczniesz?

Dlaczego nie przymkniesz

choć na chwilę swoich powiek?

Przecież na proch patrzysz!

Jesteś przez to świadkiem tylu

moich niedoskonałości

Nie smuć Panie swego wzroku

odwróć go ode mnie

Wiem że mnie kochasz

że obiecałeś wierność

Ufam Ci Panie choć nie potrafię

wierzę lecz brak mi wiary

pragnę dobra

ale z wielkim trudem je czynię

kocham choć kochać 

nie umiem...

I C H   D W O J E

Wierność sobie przynoszą

nie tylko w katedrze

Jedność w miłości

wtula ich w słodki smak

każdej chwili

Piją z czary błękitne szczęście

piją do dna dany im czas

Dusze swe oddają sobie

niczym dojrzałe jabłka

pełne głębokich znaczeń

Miłość nie pozwala im umierać

Dla nich gwiazdy nigdy nie gasną

a księżyc posyła

moc najlepszych życzeń

Dwoje ich jest

a cały świat należy do nich

Któż odgadnie tajemnicę miłości?

Któż gości w sercu...

tyle przywiązania i wierności?

Które pocałunki mają tyle żywego istnienia?

Kto czeka tak na przywitanie

z tyloma tęsknotami?

W kim najwięcej jest radości

i smutku z rozstania?

Tutaj miłością można się zachłysnąć

Wybawić z niewoli...

M O J A  Ś L E P O T A

Nieraz stajesz Panie

przede mną jako Bóstwo

a nieraz ciemno i pusto

na mej drodze

I choć słonecznie do mnie mówisz –

nigdy nie rozumiem

Ty Jesteś pomiędzy prawem

a posłuszeństwem

między wolnością a zakazem

między duszy pragnieniem

a rzeczywistością

między tym światem

a zaświatami

między rytmem a bezruchem

Zbyt mało wszedłem w siebie

nie wiem dokładnie gdzie Cię czuję

tu

tam

wokoło

Nie wiem…

W  D Z I E L E   U S T A W

Nowelizowanie ustaw

wciąż kulejących i nieudolnych

jakie zrodziła zwyrodniała myśl ludzka

jest w poziomie korelacji odrodzenia

lecz jednak sugeruje zły współczynnik

ważących się losów osobowego rozsądku

Sprzeczności otoczone swoistym

powabem cieszą się względami

uczuciowej więzi

Nie dochodzą jednak do badań

w spokoju nad szerokościami

możliwości –

przeciwnie

wściekłością i rozwichrzeniem

gwałcą opór prawdziwej myśli

Że silny jest przykład łakomstwa

wiemy z urazów jakie sprawia korozja

najdroższych miłości własnych

Kategorie znajomości ducha

bogactwa słów

umożliwiają odczytać

grzmiące argumenty

w jaki sposób szukamy

swojego pożytku

Magazyny korzyści

szczególnie finansowych

krążą w naczyniach glinianych

promując mieszkańców globu

w pozycje społeczne bez poznania

najgłębszych praw

T R I U M F   W N Ę T R Z A

Chylę czoło przed

wzniosłymi formami Twymi Panie

przed najwyższym światłem

Twego poznania

które jest przyjaźnią

nauczycielem i triumfem prawdziwym

Ludzie poznają

świat zewnętrzny na różny sposób

przez metody wzory systemy

Wszystko to dokonuje się

za pomocą zmysłów

Ale Ciebie w przytoczony sposób

poznać nie można

Panie źródłem

poznania jest tylko

triumf wnętrza tam bez

zaszeregowanych

sposobów myślenia -

doznajemy nadziei boskiego poznania

Nie koncepcje i substancje

tradycyjnej zewnętrzności

zgłębiają poznanie

nie same formy bytu są mistrzami

i nauczycielami

ale wnętrze człowieka z którego wyrasta

dobry lub zły świat zewnętrzny

O Panie jak mało jeszcze

wiemy o prawdziwym

życiu wewnętrznym

Gdzie moja komnata miłości?

Powiedz!

P O C H O D N I A   R A D O Ś C I

Kiedyś harmonia

była grzecznością

nastrojów szczęśliwych

i struktury śmierci

nie istniały -

raz na zawsze było przyjemnie

a zbliżenia miały

błogie chwile

Wierzę spokojnie

udając się w przeobrażenia

myśli i świata

Wierzę w wieczną błogość

Kocham postać

zharmonizowanej miłości -

kocham ją głęboko

w eterze nieskończoności

i wiem że powraca

samoświadomość

bez względu

na pojęcia

bo miłość

pokonuje

niemożność

M U Z A   M Y C H   P R A G N I E Ń

Harmonio Wszechświata!

Rytmie wybijający szczęśliwe kresy!

Kwiecie dźwięków i fal kosmicznych!

Wietrze Słoneczny!

Jasności określająca warunki bytu!

Rolno na której uprawia się dobro!

Kosmosie majowy ...

pachnący świeżym powietrzem

Ziemio ludzka!

Wszystkie ziemie rozsiane po niebie -

kocham wasz byt i strumienie mocy

Harmonio których granic nie znamy -

czy słyszysz nasze pozdrowienia?

Przestrzeni ogromna -

czy widzisz nasze tęsknoty?

Układzie Słoneczny -

czy słyszysz moje wołanie?

Galaktyko spiralna -

czy znasz imiona ludzi?

Gdzie się twój zapach kończy?

Gdzie twoje oczy sięgają?

Co mi chcesz jeszcze powiedzieć

Harmonio Wszechświata?

Kiedy Twój kres

abyśmy mogli żyć wiecznie?

M O Ż L I W E   D O  W Y R A Ż E N I A

Sytuacje w milionowych

barykadach hipotez

w upodobaniach najnowszych

nagonek intelektualistów -

stają się sferą splątanych

korzeni logicznych następstw

które w stosunku

okresowym nadają wzniosły

kierunek uwarunkowanym

pragnieniom wnioskującego serca

Mędrcy myślą

a rzeczywistość mimo wszystko

brnie jakby bezwolnie

w labiryntach tajemnic wcale

niepogardzanej fantastyczności

Wspaniały świat ludzkiego

umysłu jest twórczą zagadką

a czyny potężne jak echosondy

A jednak z trudem powstajemy

z uśpienia z trudem kpimy

z publicznych ciemności

Wierzymy jednak w teatr świętości -

czujemy jak radykalne jest to

zwierzchnictwo

i jak rozum jest tutaj

osobnym problemem

a miłość pozostaje

miłością...

F O T O G R A F I E

Wędruje dzień po czasie pachnącym

fotografuje szczęście i nieszczęście

każdego człowieka

Farbą złocistą poprzez filtry chmur

przynosi kolorowe ciekawostki

spragnionym oczom

Zapisane pamiętniki odmienione nocą

wołają "ratujcie nas przed zapomnieniem"

W białym oknie zaziębiona jesień

tłumaczy się z omdlenia

A ludzie proszą: daj nam sen odnowienia

świąteczny prawdziwy

byśmy mogli spełnić swe zadanie"

Dodaj ostrości gotyku

rozmazanemu myśleniu

Jest miłość - była niemożliwa

Przewidująca samotność

wzięła siostry za ręce lekka jak duch

przyniosła dzień szczęśliwy

Nie minęły się chwile

przeznaczenie nie zrezygnowało

ponieważ otchłań trudów

nie byłą solą zwietrzałą

Choć gruba byłą nić zapomnienia -

wybuchła w nadziei

Zatarta wiedza spotkana po ciemku

w dobrym czasie

znów zaczęła cieszyć jak babie lato

ludzkie stroskane serce

Jest dzień i znów jest miłość

C I C H E   C Z E K A N I E

Kocham to ciche czekanie

Takżem zjednoczenia głodny

jak usta spragnione wody

Tajemniczy duch miłości

wzbudził we mnie łzy szczęścia

Złotymi mógłbym stroić Cię płótny

a sam w rozdartej szacie

leżeć przykuty

Nie znajduję zapomnienia

za wiele dreszczów...

Dusza rwie się jak najjaśniej

Nikt nie wie o tym...

W sercu toczy się planeta życia

I te umarłe cienie

ożyły naszymi słowy

Jakże wielka jest

cierpienia mądrość

Jak świętą jest

rozkosz anielska

a nikt nie domyśla

się dlaczego

U  T W Y C H  S T Ó P

Panie do Twych stóp upadam

co dnia gdzieś w dali nieznanej

Chcę się wyrwać

chcę zniknąć

chcę Panie nachylić się ku

głębinie Twojej

Jak kropla rozpłynąć się w Tobie

Panie chcę przestać istnieć

a jednak żyć dla Ciebie

Podziwiam Twoje stwórcze ogromy

ale i to jest marność wobec mej niewiedzy

Poruszamy się Panie w Tobie

oddychamy Tobą

a przecież sam żyjesz

w światłości niedostępnej

Co Cię Panie wstrzymuje

od napełnienia mnie?

Co wstrzymuje od napełnienia moich

tęsknot i oczekiwań?

Istota ma ginie bez Ciebie

Płynę często krainami wspomnień

ale to jest zbyteczne skoro

mam Ciebie blisko siebie

Duch mój jednak zmęczony

przez różne formy i myśli

udręczony

Czekam...

N I E P O J Ę T E   C I E P Ł O

Miłości Jedyna

która jak kwiat pielęgnujesz

brzemienne dusze -

użycz nam ciepła swojego

Ty co neonem wlatujesz

w zakamarki duszy

napełniając ją światłem co nie oślepia -

Tobie chwała!

Trwać przy twoich delikatnych

wszechistnieniach

trwać dłużej

niż sami jesteśmy wiecznością

opieczętowani

Miłości!

Ty co uczysz nas

słuchać swoich melodii

bez naszych przypływów

niezliczonych -

Ty jesteś wypełnieniem

Miłości! Która jesteś Bogiem

złącz nas ze sobą

na wieczne czasy…

S F E R A   Z A C H W Y T U

W kwitnącej gałązce bzu

we wszystkich melodiach świata

w kolorach nieba -

pulsuje sfera zachwytu

Biegniesz po nocach i dniach -

nic się nie ukryje przed tobą

Nawet rzeczy niewidzialne wyprzedzasz

Niczym płomień w ciemności -

niecierpliwe twoje serce

Nieważkość i nieomylność

rozszerza ci piękno widzenia

Docierasz do serc

zapachem bzu

Melodią kolorów docierasz

w porę

Skłaniasz wszystkich do zachwytu

Pytasz jak pogodzić zapach z kolorem?

Zagłębiasz się w sens

Coraz szerzej i coraz prościej

poznajesz możliwość chcenia

I słyszysz szum skrzydeł

co nie ranią Ziemi

To mądrość szybuje

na twoje wezwanie

Nie zapomnisz tych chwil

do końca

jak ulubiony aromat

Z M I A N A   S T R O N I C

Z pewnością zachowa

życie najwcześniejsza

miłość i bieg lat

odzyska niewymuszone nazwiska

O tak

znakomitością

co rozstrzygano

żłobione niezgodności -

serwuje miłość

artystyczny obraz

z przejawami

doskonalenia sensu...

tych niebios wszechnieba...

O tak...

Tańczę...

NORMY

Skupienie się na wierności

na właściwych wyrażeniach

i dobrych uczuciach -

ustrzeże człowieka myślącego

od rzeczy negatywnie

rewolucyjnych

Ci którzy zapomnieli

o zwyczajnych formach grzeczności

co odeszli od wezwań

prawdziwego rozrachunku -

pozwalają sobie na zgiełk w wiedzy

i tworzą patologiczne zależności

w działaniach

Oni odeszli od czystej świadomości

I co gorsze

próbują sądzić świat

wydając mroczne

normy postępowania

Oni Panie

modyfikują Twoją Miłość

zupełnie zmieniając jej

pierwotny charakter

Autorytetów nie uznają

bo sami siebie za nich się uważają

A własne dzieła traktują za najcenniejsze

Panie

któż by się z tych norm

nie uśmiał?

N I E S T A Ł O Ś Ć

Nad słowa spokojne

Nad sytuacje dostojne

i nad niedomówione dobro -

jest szczęście co nas

nieustannie rozpala

Wiadomości krążą różne

pory obiadowe

o różnych porach

W przestrachu czujesz

strach przemijania

O moja bogini natury!

Bezsilna jesteś!

Krucha wobec płomieni

bóstwa śmierci!

Zależność dni

żywoty krótkie w cierpieniu

nieuporządkowane

rodzaje mnogości -

jak oścień wściekły

w samym środku serca

Któż pokona z nas

tradycyjną prozę znikającego

życia?

Idę w stronę Nieba...

ODBICIE

Jak zwierciadło chłonie

odbicie podobnie w dniu radości serca

uśmiech jedyny i święty

wchodzi w podnóżek

otwartej chwały duszy

Akty życia opiewają wtedy głosem

słodkim niesfałszowane światło Boże

Wzrokiem wodzi po wszystkich

ogniskach i oto zbliża się na chwilę

kiedy nadmierne przychodzi widzenie

do Istoty której jest jej dosłowną częścią

I wydaje się na to zachwycenie

że głos jej z miłości ochrypł

zamilkł aby dosłuchać

jasności tej do końca

Kim jest ta Istota co wyłania się

pośród słupów światła jak ciepło snu

na jawę w kształtach szczęśliwych?

Ani się oprzeć ani odepchnąć

wszystko przez nią widać

A serce czaruje jednym łagodnym

spojrzeniem

I chłonie w siebie jak zwierciadło

postacie pokryte blaskiem

T Y   M I   P O M A G A S Z

Panie jak wielu ludzi

którym umysł uległ materializacji

w sposób niemal ewolucyjny

prześladuje mnie

Wielu uwarunkowanych

wysiłkiem swego wnętrza

nienawidzi mnie

Wymyślonymi dowodami

próbują zakończyć z głębokością

mojej wiary

A jednak Ty Panie

jesteś moją aktywną podporą

energią wszystkich moich cech duszy

Tyś moją psychiczną chwałą

Ty podnosisz moje uczucia od zniechęcenia

Całą historią mego życia

wzywam Cię Panie

I niezależnie od tego

czy mnie kochają czy nienawidzą -

odpowiadasz mi

na każde westchnienie

W   P R Z Y M I E R Z U  M O Ż L I W O Ś C I

Na skrzydłach ochoty

bez szumu egoizmu

w rzekach zwyczajnych poruszeń

można przemierzyć drogę szybciej

niż znaczenie hipotez

W praktyce przejawia się to

rozrachunkiem negacji i potwierdzeń

intuicji umysłu

Zagadki ewolucji różnią się

naukowymi paradoksami

gdzie najściślej strzeżona

jest empiria

Ambicje kopiują się

w różnych akcentach demaskując

niepokoje światopoglądowe

zwłaszcza u tak zwanych

wykształconych

Niewyczerpane ciepło

odwiecznej mądrości

wciąż proponuje eseje miłości